Voor madeleines (kleine Franse cakejes in de vorm van bootjes die je in thee of koffie sopt) kan je net zoveel recepten vinden als er bakkers zijn. Met of zonder vanille, met of zonder amandel, met rozenwater of oranjebloesemwater, met citruszest of zelfs olijfolie. Wat wel algemeen is, is de vorm. Je bakt madeleines in een echte madeleinde-vorm, verkrijgbaar bij kookwinkels. Onze madeleinevorm komt uit zo’n Chinese huishoudwinkel, met schilderijen waarop watervallen echt stromen terwijl een ting ting tang tong muziekje het gemoed kalmeert. Misschien is het dus wel een dumplingvorm, of iets dergelijks, maar het werkt goed als madeleinevorm. Het fijne van madeleines is de vorm: groter en smeuiger dan een koekje, maar kleiner en sopbaarder dan een cakeje. Ik ben mega-fan, ja echt. We besloten om Nigella’s recept te proberen, maar wat een gedoe zeg: 1 uur in de koelkast, daarna weer 30 minuten op het aanrecht, dan pas bakken. Met dat soort verhalen kan ik bij jullie niet aankomen, toch? Dus heb ik mijzelf opgeofferd en drie batches gebakken, om te kijken welke werkwijze het beste was. Lief van mij hè, nou zo lief… Dat koelen en weer opwarmen voegde naar mijn mening te weinig toe voor de moeite. Ook het eiwit los opkloppen vond ik niet tot een beter resultaat leiden. Boter eerst smelten voor je het door het beslag mengt was dan weer wel goed. Als smaakje vonden wij rozenwater lekkerder dan oranjebloesemwater, maar als je beiden in huis hebt kan je alle twee uitproberen en kijken wat bij jouw smaak past. Je kan ook een andere smaakmaker gebruiken: vanillesuiker of -aroma, of heel fijn citruszest. Dit recept is voor 12 madeleines.
