We zijn een sterk team, de Missus, de Kabouter en ik. Ook als we door zware tijden gaan houden we elkaar overeind en vrolijk met verhaaltjes, knuffels en gezellige uitjes. Maar niets geeft zoveel rust als iets lekkers bakken. Hoe zou dat komen? De rust die ik voel als ik een eitje breek, net dat laatste draaitje in je vingers om het eiwit uit de schil te laten lopen. Of als ik beslag meng met een spatel, het meel van de bodem schrapend. Of suiker afwegen en te voelen dat je al genoeg hebt zonder op de weegschaal te kijken. Misschien is het de herkenning, het vertrouwde. Het gevoel dat je weet wat je doet en wat het resultaat zal worden, ook al is het een nieuw of net bedacht recept. Voor de Missus werkt het anders denk ik, zij gaat vooral op in de creativiteit van het koken en bakken, en in het proeven van deeg en beslag. Dat de Kabouter dan zo lekker smult van alles wat wij bedenken is het spreekwoordelijke kersje op de taart. Deze muffins zijn ook ontstaan op zo’n moment, dat er wel duizend andere dingen moeten gebeuren maar dat het moment vraagt om wat rust en bezinning. Sommige mensen mediteren- dat is mooi maar erg lastig met twee kleine kids. Ik bak, en voel mijn hartslag dalen en humeur opklaren. Een prachtig ritueel. Dit recept is voor 8-10 muffins
